Flamandzkie koronki
Obszar od Holandii po północ Francji słynie z artystycznych wyrobów tekstylnych. Nam najbardziej znane są gobelin (arrasy) z tych stron, ale koronki to druga specjalność Belgów. Już 500 lat.
Flamandzka koronka klockowa
Koronka klockowa to niezwykle misterna tkanina artystyczna, wykonana ręcznie z przędz bawełnianych plecionych według narysowanego wzoru. Każda nić jest nawinięta na pary szpulek (klocków), które są przymocowane za pomocą szpilek do "poduszki klockowej".
Technika wytwarzania koronki klockowej znana jest od XVI wieku i ma swoje korzenie korzenie w Zachodniej Europie, szczególnie rozpowszechniona była we Flandrii, skąd pochodzą jej najpiękniejsze przykłady.
Koronki takie służy głównie do ozdabiania ubiorów. Na wielu portretach z przełomu XVI i XVII wieku, arystokracja, kupcy i mieszczanki noszą tego typu kołnierze czyli kryzy – okrągły, fałdowany kołnierz z koronki przypominający młyńskie koło. Po roku 1630 moda na kryzy nagle zniknęła. Kołnierze "opadły" w mniejszej formie kołnierzyków zwanych collerette (koloratka) które przetrwały do XIX wieku.
Koronki polskie
W Polsce koronkowe serwetki i obrusy były szalenie modne jeszcze do roku 1970. Koronki klockowe były w Polsce znane na terenach poniemieckich oraz w Małopolsce. Większość koronki polskiej wytwarzano prostszą metodą szydełkiem, choć te szydełkowe nie są tak filigranowe jak klockowe.
Hiszpańskie koła młyńskie
Moda na koronkowe kołnierze przyszła w XVI w. z Hiszpanii. Pod koniec XVI wieku kryzy urosły do takich rozmiarów, że z powodu podobieństwa, Hiszpanie nazywali je lechuguilla (sałata), a w Niderlandach (które były własnością hiszpańskiego króla z Habsburgów) nazywano je kamieniem młyńskim. Zwłaszcza w modzie damskiej lat 1590 - 1625 pojawiały się ogromne konstrukcje o fantastycznych kształtach, wykonane z czystej koronki.
Przeczytaj także: