Carel Fabritius

Krótkie dorosłe życie spędził Fabritius w mieście Delft. Fabritius uwolnił się od wpływu swego nauczyciela Rembrandta i wyrobił sobie własny styl; lżejszy, płynniejszy i jaśniejszy. Jego styl podpatrzyli z kolei inni wielcy malarze jak Jan Vermeer i Pieter de Hooch. Uważa się go za jednego z najbardziej utalentowanych malarzy tego okresu. Nic dziwnego, że kilka jego wcześniejszych prac przypisywano początkowo samemu Rembrandtowi. Fabritius był także portrecistą na dworze księcia Orańskiego.

Jego bardzo obiecująca kariera malarska skończyła się bardzo szybko gdyż w wieku 32 lat zginął tragicznie w... wybuchu prochowni położonej w pobliżu jego domu i atelier. Przypuszcza się, że w pożarze po wybuchu przepadło wiele jego prac. Artysta malował zaledwie ok. 15 lat ze swego krótkiego 32-letniego życia. Po malarzu pozostało na świecie jedynie 15 obrazów.

12 października 1654 r. Fabritius został ranny we własnym domu na ulicy Doelenstraat, wraz z teściową i kościelnym którego akurat portretował. Kilka godzin później umarł od obrażeń w szpitalu. Przyjmuje się, że eksplozja spowodowała pożar, w którym zginęły wszystkie obrazy w jego pracowni co było również powodem niewielkiej ilości dzieł, które się po nim zachowały.

W samej Holandii zdecydowanie najsłynniejszym obrazem Fabritiusa jest "Szczygieł" (het puttertje) - ten udomowiony ptaszek był bardzo modny w mieszczańskich domach. W całym zachodnim świecie szczygieł był popularnym ptaszkiem w klatce. Niektóre ptaszki nauczono wyciągać wodę małym wiaderkiem na łańcuszku ze zbiornika (put = studna) stąd ten ptaszek zawdzięcza swoją holenderską nazwę puttertje.

• W Mauritshuis w Hadze znajduje się klejnocik malarski Fabritiusa: “Szczygieł - studzienniczek” (Het Puttertje) z 1654 r.,

• W Muzeum Narodowym w Warszawie znajduje się „Wskrzeszenie Łazarza” Karola Fabritiusa z 1642 roku,

• Portret artysty w Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdamie.