Droga św. Jakuba do Santiago de Compostela - II

Camino czyli Droga

Polski Klub Camino de Santiago pisze: "Z Camino wraca się lepszym. Po dojściu do Santiago de Compostela umiera stary człowiek i rodzi się nowy". Byłem na kamino trzy razy i to potwierdzam. Ta droga odbyta w pojedynkę mnie zmieniła. Camino jest wartością dla wszystkich: wierzących i niewierzących, dla poszukujących i wątpiących. Camino, to europejskie dziedzictwo kultury, przyjmuje wszystkich. Pielgrzymi traktowani są z szacunkiem. Każdy ich po drodze pozdrawia Buen Camino! Społeczność pielgrzymów łączy solidarność i sympatia, niezależnie od wyznania czy narodowości. Połowa pielgrzymów pochodzi z Hiszpanii a reszta to bardzo wielonarodowe towarzystwo Włochów, Francuzów, Amerykanów, Niemców, narodów Południowej Ameryki i Azji. Od roku 2010 coraz więcej na Drodze Polaków.

Esencją Camino są ludzie na tej Drodze

W odróżnieniu od katolickich pielgrzymek do Częstochowy, Droga św. Jakuba jest wędrówką indywidualną, ponadnarodową i obecnie także ponad wyznaniową. Przemierza ją młodzież i 80-latki. To jest Droga do poznania samego siebie, poznania własnego ciała (fizycznego wyczerpania nie wolno lekceważyć), droga medytacji, doznania ciszy i spokoju. Ale to jest przede wszystkim ogromna przygoda! Droga na której za każdym zakrętem kryje się nieznane. 

Camino jest też tanim i zdrowym sposób spędzenia urlopu przemierzając piękny kraj, zwiedzając piękne średniowieczne miasta i monumentalne katedry. Do dyspozycji pielgrzymów są tanie miejsca noclegowe w schroniskach (albergue lub refugio) prowadzonych przez lokalne społeczności: parafie, stowarzyszenia, schroniska młodzieżowe lub osoby prywatne w gospodarstwach agroturystycznych. Stołowanie się w barach nie jest droższe niż w Polsce. Zazwyczaj schronisko gminne (albergue municipal) kosztuje 7-8 euro a obiad 'menu peregrino' 10-12 euro.

Cechy pielgrzyma

Charakterystycznymi atrybutami pielgrzyma są: wygodne buty, laska, kapelusz, peleryna i plecak z przyczepioną do niego muszlą Jakuba. Schroniska nie są hotelami i powinnością pielgrzyma nie jest wymaganie lecz wdzięczność.

Każdy pielgrzym zaopatruje na początku swej Drogi się w credencial będący jego pielgrzymim paszportem, na podstawie którego może korzystać ze schronisk i po dotarciu do celu otrzymać certyfikat potwierdzający przebycie drogi: compostela. Credencial możesz otrzymać w większości schronisk i stemplować je w kolejnych etapach Drogi. 

Dyplom dotarcia do Composteli

Otrzymanie certyfikatu composteli możliwe jest po przejściu przynajmniej 100 km pieszo lub 200 km na rowerze od Santiago. Pielgrzymi, którzy otrzymali compostelę wyczytywani są w trakcie specjalnej Mszy dla pielgrzymów w katedrze o godzinie 12:00. Do niedawna kto szedł Camino w celach religijnych otrzymywał Compostelę po łacinie, inni po hiszpańsku, ale od kwietnia 2014 wszyscy otrzymują po łacinie.

W dawnych czasach pielgrzym szedł z długim kijem z doczepioną kalebasą na wodę - to był jednocześnie jego credenciałem. Po dotarciu do Santiago pielgrzymi zbierali na plaży muszle Jakuba i te zabierali w drodze powrotnej do domu - jako pamiątkę odbycia pielgrzymki - to była ich compostela.

Co znaczy Compostela?

Etymologia nazwy "Compostela" pochodzi możliwie od łacińskiego "Campus Stellae" (gwiezdne pole), lub bardziej prawdopodobna etymologia wiąże słowo z łacińskim "compositum", w ludowej łacinie "Composita Tella", co oznacza "cmentarzysko" jako eufemizm. Czyli można przypuszczać, że nazwa Santiago de Compostela znaczy po prostu Grób św. Jakuba (Sant Iago).

Buen Camino!

Buen Camino czyli "dobrej drogi" - tak pozdrawiają się pielgrzymi na trasie.

Do Santiago jest wiele dróg ale najpopularniejsza od wieków jest tzw. Droga Francuska (Camino Francés). Jej nieoficjalny początek znajduje się we francuskim miasteczku Saint-Jean-Pied-de-Port (coś jak piesze wrota do św. Jakuba) znajdującego się u podnóża francuskich Pirenejów. Droga Francuska jest najłatwiejsza ponieważ posiada bardzo gęstą sieć schronisk. Dalej droga wiedzie przez Pireneje do Pamplony, Burgos, Leon, Ponferrady aż do celu w Santiago. Cała Droga liczy 774 km. Dla bardziej wytrwałych Droga św. Jakuba kończy się 80 km dalej za Santiago, na skalistym przylądku Cabo de Finisterre (koniec ziemi) nad Atlantykiem, najbardziej zachodnim punkcie Hiszpanii - gdzie zwyczaj nakazuje spalić swoje pątnickie ubranie.

Może ciekawsza choć trudniejsza i nieco dłuższa (835 km) jest Droga Północna (Camino del Norte) nadmorska, wzdłuż Biskajów; kraj bardziej górzysty, zielony, gdzie zielone góry stykają się z morzem. Klimat jest zdecydowanie inny niż na drodze francuskiej, bardziej deszczowy. Trasa rozpoczyna się we francuskim Irún i wiedzie przez San Sebastian, Gernikę, Bilbao, Oviedo, aż łączy się pod koniec z Droga Francuską.

Gdy stopy cię niosą...

Większość rozpoczynających tą wędrówkę po Camino szybko konfrontuje się z możliwościami fizycznymi własnego ciała, szczególnie własnych nóg i stóp. Największym błędem popełnianym przez wędrowców jest wyruszanie w trasę w nowych butach górskich. Jakby dobre i drogie one nie były, nieuniknione są starte do krwi stopy pełne bąbli. Uwierające buty, nierozchodzone buty, niejednemu już plany pokrzyżowały. Nie ważne czy idziesz w drogich hi-tec butach renomowanych marek czy w sandałach - ważne abyś się w tych butach dobrze czuł i przechodził w nich już setki kilometrów zanim wejdziesz na Camino. Widziałem ludzi którzy po trzech dniach wędrówki musieli wrócić do domu z dosłownie zmasakrowanymi stopami.