Holenderski klimat jest krótko mówiąc dobrotliwy. Lato raczej nie tak upalne jak w Polsce, zima nie aż tak mroźna. Wiatr wieje często a deszczyk przelatuje regularnie podlewając wiecznie zielone łąki. Reszta to pech lub szczęście turysty i statystyki.
Powyższe brzmi logicznie. Tysiące Polaków zamieszkałych w Holandii znalazło pracę nie znając holenderskiego, znacznie poniżej swoich ambicji, najczęściej za minimalną płacę socjalną czyli na rękę nie więcej jak 1600 euro.
Ocean strachu zalewa bogatą Europę już od lat. Strach i wrogość przed obcymi, przed migrantami zarobkowymi, uchodźcami czy jak by nie nazywał ludzi dążących do lepszego życia.
Zbliża się lato i okres urlopowy. Dla wielu rodaków istnieje tylko jedno miejsce urlopu: dom rodzinny w ojczyźnie. Inny wybiera bieszczadzkie wędrówki, inny nadmorski kurort a starsi spokojne sanatorium. Gdzie jedziesz ty na urlop do Polski? Jakie miejsce poleciłbyś innym?
Jednym z niewielu Polaków którzy weszli do holenderskiej historii był w XVII wieku polski szlachcic Krzysztof Arciszewski. Po nim byli jeszcze 300 lat później generałowie Maczek i Sosabowski.
W środku Holandii a także w środku największego parku przyrody tego kraju stoi osobliwa betonowa budowla "Radio Kootwijk" zbudowana w modnym wówczas w stylu art-deco.
Zawsze mnie zastanawia czy piękne kobiety zdają sobie sprawę jak bardzo są uprzywilejowane w życiu. Regularnie podnoszą głos kobiety walczące o emancypację ale nigdy o równouprawnienie urody. Brzydka kobieta ma brzydkiego męża i brzydkie życie.
Ten owoc był w średniowiecznej Europie szalenie popularny, choć zjadliwy dopiero gdy zgnił. Z racji wyglądu, lud nazywał te owoce grubiańsko dupą osła lub małpy.
Jednym z ważniejszych wydarzeń, mających wpływ przez setki lat na polską historię i gospodarkę była zapomniana historia polskich flisaków. W Ulanowie nad Sanem trafiłem jeszcze na ślady przebrzmiałej, bogatej historii polskich flisaków.
Generalnie, holenderska służba zdrowia funkcjonuje na nieco innych zasadach niż w innych krajach Europy. Szczególnie położnictwo oraz opieka połogowa są unikalne w Europie. Moim zdaniem bardziej profesjonalne, ułatwiające pierwszy tydzień życia noworodka w domu i wielką pomoc dla niedoświadczonych rodziców.
Niegdyś była to niemiecka krajowa Droga Nr 1; Reichsstraße 1 długości niemal 600 km. Dzisiaj nazywa się Bundesstraße 1. W Polsce biegnie praktycznie pod linijkę z Kostrzyna do Królewca i zwana bywała "berlinką" choć dzisiaj ma różną numerację.
Aztekowie pili kakao nazywając je cacaua. Podobnie jak pomidory, ziemniaki, maniok, paprykę, wanilię, ananasy i kukurydze - Hiszpanie sprowadzili do Europy także ziarno kakaowe i nazwali ten napój choco late czyli kakao z mlekiem.
Droga do Santiago jest długa. Dla wysportowanych młodych ludzi niezbyt trudna, dla innych czasami nie do przejścia. Każdy dzień jest inny, każdego dnia inny krajobraz, każdego dnia spotykasz innych ludzi na szlaku i w schronisku. Wielu Camino "zaraża" i po tym chodzą do Santiago różnymi drogami co roku.
Co roku nasze wakacyjne szlaki oznaczają jakubowskie muszle - symbol Shella, który go sobie przywłaszczył od średniowiecznych pielgrzymów. Na całym świecie muszla Jakuba jest symbolem koncernu petrochemicznego Royal Dutch Shell ale na Zachodzie to także odwieczny symbol pielgrzyma do Santiago de Compostela [zobacz naszą Drogę do Santiago].
Wędrówka całą trasą Drogi (Camino Francés od Saint-Jean-Pied-de-Port we francuskich Pirenejach do Santiago de Compostela) - długości 774 km - zajmuje przeciętnemu piechurowi 30 dni przy średnim dziennym dystansie 25 km. Idzie się z szybkością około 4-5 km/h czyli dzienny "przebieg" powinien zajmować 5-6 godzin marszu.
Od 840 roku do dnia dzisiejszego idą pielgrzymi do Santiago de Compostela. Przez te 1200 lat napisano niezliczoną ilość książek o Drodze. Opis podróży francuskiego duchownego z roku 1139 uważany jest za pierwszy przewodnik turystyczny w świecie. Camino to jest podróż na Zachód - bo Santiago leży na zachodnich krańcach Europy. W schroniskach (dla statystyk ) pytają pielgrzymów o narodowość, czasem o wiek - nigdy o wyznanie.
El Camino czyli po hiszpańsku "droga" - do niedawna nic Polakom nie mówiła. Najwyżej ktoś znał Chevrolet El Camino. Ta "Droga" jest na Zachodzie - od średniowiecza - znana tak jak dla nas pielgrzymka do Częstochowy, chociaż na tym porównania się kończą. Zacznijmy od początku.
Oenzetowska organizacja publikuje co roku raport o stopniu rozwoju społecznego narodów. Od lat na czele stoi Norwegia. Co dla nas najważniejsze; pozycja Holandii w tym rankingu spada a Polski rośnie.
Na emigracji jesteśmy narażeni na stres wyobcowania. W kraju rodzinnym też mamy masę powodów do stresu, może nawet więcej. Inne są tylko czynniki, które go wywołują. Największy problem stanowi zazwyczaj bariera językowa. Uciążliwość w komunikowaniu. Brak możliwości swobodnych pogaduszek.
Ludzie dojrzali, doświadczeni, chętnie dają rady młodym, naiwnym, życia nie znającym. Chcą ustrzec dzieci przed błędami, wskazać im drogę ku lepszemu życiu. Ale młodzież wstępująca w dorosłe życie i tak puszcza te rady mimo uszu i robi swoje ku utrapieniu rodziców. Czyżby tylko głupota kierowała młodością? Nie tylko.